Bestuurssaemenstelling SONT per 2 jannewaori 2020:
De bestuurders kriegen gien beloning veur heur warkzemheden. Ze hebben wel recht op vergoeding van de kosten die zi’j maekt hebben in de uutvoering van heur funktie. SONT het gien betaelde mitwarkers in dienst.
dr. Hans Gerritsen, Almelo, OV (voorzitter)
Geboren in Delft, mar opgruuid in Deventer an de Iessel, Rembrandtkade bi’j de oolde iesbaene, daor Ard Schenk Europees kampioen wodde. In Deventer heurde hi’j veur et eerst de streektael, et Sallaans. Kammeraoties op schoele praotten et, mar zels as import gong ie de streektael niet leren. Laeter in Grunningen et grotere verbaand van de streektael ontdekt, et Nedersaksisch, dat an weerskaanten van de greens deur hiel veul meensken praot wodt. De streektael die heurt bi’j de regio. Bi’j de emansiepaosie van de regio. Bi’j de gedaachte dat Nederlaand meer is as Hollaand, dat Nederlaand riek is in de verschillen. Dat et dus argens over gaot. As dippeteerde van Kultuur van Grunningen koördinaoter van de Nedersaksische overheden bi’j de erkenning van diel III. Vraogd deur Arend ten Oever, de intied wegraekte oold-borgemeister van Ommen en oold-veurzitter van SONT om dat te doen. Laeter ok ontdekt dat Gerritsen een Oost-Nederlaanse naeme is. Generaosies 4, 5 en 6 in Zwolle, Diezerstraote 94. Kantoorbediende, kleermaeker, turfdreger. Generaosie 7 uut Zutphen, kleermaeker. Hans Gerritsen is een Nedersaks.
Geboren in Delft, maar opgegroeid in Deventer aan de IJssel, Rembrandtkade bij de oude ijsbaan, waar Ard Schenk Europees kampioen werd. In Deventer hoorde hij voor het eerst de streektaal, het Sallands. Vriendjes op school spraken het, maar zelf als import ging je de streektaal niet leren. Later in Groningen de context ontdekt van de streektaal, het Nedersaksisch dat aan beide zijden van de grens door zovelen wordt gesproken. De moedertaal van al die mensen, die hun emoties het beste verwoorden kunnen in de streektaal. De streektaal die hoort bij de regio. Bij de emancipatie van de regio. Bij de gedachte dat Nederland meer is dan Holland, dat Nederland rijk is in de verschillen. Dat het dus ergens over gaat. Als gedeputeerde van Cultuur van Groningen coordinator van de Nedersaksische overheden bij de erkenning van deel III. Gevraagd door wijlen Arend ten Oever, oud-burgemeester van Ommen, oud-voorzitter van het SONT om dat te doen. Later ook ontdekt dat Gerritsen een Oost Nederlandse naam is. Generaties 4, 5 en 6 in Zwolle, Diezerstraat 94. Kantoorbediende, kleermaker, turfdrager. Generatie 7 uit Zutphen, kleermaker. Hans Gerritsen is een Nedersaks.
drs. Annet Westerdijk, Zwolle, OV (vice-veurzitter)
.
.
.
.
Opgruid in Noordbrouk, n dörp in Grunnen woar elkenain Grunnegs pruit. Moar goud ook, want mien oaluu pruiten Nederlands tegen ons kinder. Grunnegs op stroat leerd, moor ook van mien oaluu, omreden zai pruiten Grunnengs tegen mekoar. Nou, din wol je as kind wel waiten wat ter zegd wuir. Mien femilie het altied aandacht had veur streekgeschiedenis, -cultuur en t Grunnegs. Dit is mit de paplepel ingoten. t Is weerdevol om te waiten en te vertellen woar of je vot komt. Eind joaren 80 bin ik in t bestuur van stichten t Grunneger Bouk komen. Vanuit t Grunneger Bouk betrokken roakt bie SONT. Dou nog een braid palet aan streektoalclups, variërend van vrijwillegersorgnisoaties tot subsidieerde instellens. Bie de oprichten van stichten SONT bin ik in t bestuur kommen. Ondanks dat k in Zwolle woon, bin ik t Grunneger bestuurslid. SONT, n klaine stichten wat stridt veur n grode zoak: De erkennen van t Nedersaksisch. Mit as hoogtepunt vanzulfs t convenant in 2018.
Doarnoast bin ik ook veurzitter van de Overijsselacademie: t kenniscentrum veur streekcultuur, streekgeschiedenis en streektoal van Overiessel. SONT en Overijsselacadmie, twij organisiaties woar k groots op bin. Gelukkeg binnen der nog veul schiere dingen te doun!
Opgegroeid in Noordbroek, een dorpje in Groningen waar iedereen Gronings sprak. Gelukkig maar, want mijn ouders spraken Nederlands tegen ons kinderen. Het Gronings op straat geleerd, maar ook van mijn ouders, want zij spraken tegen elkaar wel Gronings. Nou, dan wilde je als kind wel weten wat er gezegd werd. In de familie is er altijd aandacht geweest voor streekgeschiedenis, -cultuur en het Gronings. Dat is met de paplepel ingegoten. Het is waardevol om te weten én te kunnen vertellen waar je vandaan komt. Ik ben eind jaren 80 in het bestuur van Stichting t Grunneger Bouk gekomen. Vanuit t Grunneger Bouk betrokken geraakt bij SONT. Dat bestond toen nog uit een breed palet aan streektaalclubs, variërend van vrijwilligersorganisaties tot gesubsidieerde instellingen. Bij de oprichting van de stichting SONT, ben ik in het bestuur gekomen. Ondanks dat ik inmiddels in Zwolle woon, ben ik het Groninger bestuurslid. SONT, een kleine stichting die strijdt voor een grote zaak: De erkenning van het Nedersaksisch. Met als hoogtepunt natuurlijk het Nedersaksisch convenant in 2018.
Daarnaast ben ik ook voorzitter van de Overijsselacademie: het Overijssels kenniscentrum voor streekcultuur, streekgeschiedenis en streektaal. SONT en Overijsselacademie, twee organisaties waar ik trots op ben om aan verbonden te zijn. Gelukkig valt er nog veel moois te doen!
dr. Henk Bloemhoff, Oosterwolde / Oosterwoolde, FR (siktaoris)
Mien liefde veur et Stellingwarfs ontston in et laest van de jaoren zestig. Pattie jongeren gongen doe mar al te graeg op et Nederlaans over. Eren, zoas ikke, vunnen daj’ je an de iene kaante doende holen mossen mit algemiene wereldperblemen en daj’ an de aandere kaante de dingen uut de wereld om je henne 100% warderen mossen en die veuruut helpen mossen. Daoromme koesterde ik et Stellingwarfs. Et Nederlaans ston d’r hiel stark veur; dat was zo gewoon dat et mar kwaolik opvul, mar et Fries wodde ok al veul an daon. D’r mos dus vule meer gebeuren veur et Stellingwarfs; vule meer boeken en alderhaande aktiviteiten weren vanneuden. In 1978 schreef ik mit aandere Stellingwarvers et rappot ‘Veerder mit et Stellingwarfs’; daor wodde op grotere schaol as eerder beleid in veursteld. Mien laetere overzicht veur de Nedersaksische overheden en Den Haag mit de meer as 35 punten van diel III daor in de twiede helte van de jaoren negentig al an voldaon wodde, was een logisch vervolg, en zo ok mien inzet tegere mit Annet Westerdijk veur ‘Koesteren van een cultureel erfgoed’ (2003). Dat rappot leut Daisy Vliegenthart al in zien dat et toepassen van diel III van et Europese haandvest op et Nedersaksisch logisch is en dus gebeuren mos. Om kot te gaon: et Nedersaksisch moet een volweerdige pesisie kriegen, dat was en is mien streven.
Mijn liefde voor het Stellingwerfs ontstond in het laatst van de jaren zestig. Sommige jongeren gingen toen maar al te graag op het Nederlands over. Anderen, zoals ik, vonden dat je aan de ene kant bezig moest zijn met algemene wereldproblemen en dat je aan de andere kant de zaken uit de wereld om je heen 100% moest waarderen en die vooruit moest helpen. Daarom koesterde ik het Stellingwerfs. Het Nederlands stond er heel sterk voor; dat was zo gewoon dat het amper opviel, maar aan het Fries werd ook al veel gedaan. Er moest dus veel meer gebeuren voor het Stellingwerfs; er waren veel meer boeken en allerhande activiteiten nodig. In 1978 schreef ik met andere Stellingwervers het rapport ‘Veerder mit et Stellingwarfs’; daarin werd op grotere schaal dan eerder beleid voorgesteld. M’n latere overzicht voor de Nedersaksische overheden en Den Haag met de meer dan 35 punten van deel III waaraan in de tweede helft van de jaren negentig al werd voldaan, was een logisch vervolg, en zo ook m’n inzet samen met Annet Westerdijk voor ‘Koesteren van een cultuureel erfgoed’ (2003). In dat rapport liet Daisy Vliegenthart al zien dat et toepassen van deel III van het Europees handvest op het Nedersaksisch logisch is en dus moest gebeuren. Om kort te gaan: het Nedersaksisch moet een volwaardige positie krijgen, dat was en is mijn streven.
Anne Doornbos, Een / Ein, DR
In 1948 ben ik op Erica geboren, waor mien olders een akkerbouwbedrief hadden. Bij oons thuus weur Drèents praot, maor oons mamme spreuk ok zuver ABN, nao een verblief as wichie in het westen. Nao omzwarvings deur wark en studie, waoronder dik twintig jaor in Frieslaand, kwam ik terugge naor Drenthe. Dat was thuus kommen, ok wat mien taol angung. Ik schreef aaltied al, maor toen ben ik ok in de streektaol schrieven gaon, en heb gedichten en verhaolen publiceerd. Bestuurlijk der bij betrökken raakt, onder aandern as veurzitter van het Huus van de Taol in Beilen. Veur mij is mien eigen taol het voertuug van mien gevulens en gedachten, en daorom slim belangriek. Ik zet mij in veur erkenning van het Nedersaksisch, ok en benaom deur zichtbaorheid en heurbaorheid in de openbaore ruumte.
Ik ben in 1948 in Erica geboren, waar mijn ouders een akkerbouwbedrijf hadden. Bij ons thuis werd Drents gesproken, maar mijn moeder sprak ook zuiver Nederlands, na een verbijf, als jong meisje in het westen. Na omzwervingen door werk en studie, waaoronder ruim twintig jaar in Friesland, kwam ik terug in Drenthe. Dat was thuis komen, ook wat mijn taal betreft. Ik schreef altijd al, maar toen ben ik ook begonnen met schrijven in de streektaal, en heb gedichten en verhalen gepubliceerd. En er bestuurlijk bij betrokken geraakt, onder andere als voorzitter van het Huus van de Taol in Beilen. Voor mij is mijn eigen taal het voertuig van mijn gevoelens en gedachten en daarom erg belangrijk. Ik zet mij in voor erkenning van het Nedersaksisch, ook en vooral door zichtbaar- en hoorbaarheid in de openbare ruimte.
André Baars, Ermelo / Armel, GD (ponghoolder / penningmeester)
As geboren Achterhoeker bin ik nao 51 jaor verhuus naor de Veluwe en wel naor het mooie Ermelo. Een Veluwse gemeente die deur zurginstellingen en kazârnes veul inwoners van buten de streek hef ekregen. Mâr de historie en kultuur wordt ârg op pries esteld deur de teegenswoordige inwoners van Ermelo. Dit meuge blieken uut het feit dât de “Oldheidkundige Vereniging Ermelo”meer dan 1200 betaelende leden hef. En ik wete dât ok in andere gemeenten op de Veluwe de kultuur hoge in het vaandel stiet. Het Veluws beheerse ik nog niet mâr het liek natuurlek ârg op het Achterhoeks, want beide streektalen beheurt immers tut het Nedersaksisch. Het Achterhoeks kan ik prima praoten en ik probere mie te bekwaomen in het Veluws. As börgemeister van Ermelo mârk ik dât wanneer ik bie oldere autochtone bewoners van Ermelo op bezuuk gao het ârg in de smaak völt as ik dan ok in de streektaal het gesprek angao. Mâr ik geniete nog meer wanneer ik jeugd uut de gemeente tegen komme die ok in het Veluws praot. Mien bestuurleke inzet veur het Sont zal wèèn het Nedersaksisch as een volweerdige taal erkend te kriegen, zodât mèènsen in heur eigen streektaal könt en meugen praoten.
Als geboren Achterhoeker ben ik na 51 jaar verhuisd naar de Veluwe en wel naar het mooie Ermelo. Een Veluwse gemeente die door de zorginstellingen en kazernes veel inwoners van buiten de streek heeft gekregen. Maar de historie en cultuur van de streek worden zeer gewaardeerd door de huidige inwoners van Ermelo. Dit moge blijken uit het feit dat de “Oudheidkundige Vereniging Ermeloo” meer dan 1.200 betalende leden kent. En ik weet dat ook in andere gemeente op de Veluwe de cultuur hoog in het vaandel staat. Het Veluws beheers ik nog niet, maar het lijkt natuurlijk erg op het Achterhoeks. Beide streektalen behoren immers tot het Nedersaksisch. Het Achterhoeks kan ik prima spreken en ik probeer me te bekwamen in het Veluws. Als burgemeester van Ermelo merk ik dat, wanneer ik bij de wat oudere autochtone bewoners van Ermelo op bezoek ga, het zeer gewaardeerd wordt als ik in de streektaal het gesprek in ga. Maar ik geniet nog meer wanneer ik jeugd uit de gemeente ontmoet, en gelukkig kom je ze soms nog tegen, die ook in het Veluws praten. Mijn bestuurlijke inzet voor het SONT zal zijn dat het Nedersaksisch als een volwaardige taal erkend wordt zodat mensen vrijelijk in hun eigen streektaal kunnen en mogen spreken.
Ria Broeze, Wierden, OV
Miene leefhebberieje veur streektaal, dat zit zo. De eerste (bienoa) zesjoar van mien leven heb ik niks ans eheurd as streektaal, iej gung as boerenwich nit noar de kleuterschoole. Dat wa’j nit neurig , iej kon wa speulen op de boerderiejen en echt woar, ik hebbe geleuf ik ok niks emist. Later gung ik noar de legere schoole in‘t dorp en door preuten ze Hollands, mar as ik wier thoes kwam dan preuten we wier streektaal en zo verleren ik het nooit. Later is het mie vaake te passe ekommen want dan preuten ze met mie as wethoolder in de streektaal. Dan kon ze beter zeggen wat ze precies woon oetleggen. Doarumme maak ik miej drok veur de streektaal. Wiej hebt met zien allen het al zo lange espreuken. Het mut gewoon blieven.
Met mijn liefhebberij voor streektaal zit het als volgt. De eerste (bijna) zes jaar van mijn leven heb ik niets anders gehoord en gesproken dan streektaal. Je ging als boerendochter niet naar de kleuterschool en ik geloof dat ik ook niets gemist heb. In het dorp ging ik naar de lagere school en daar spraken ze Nederlands, maar als ik weer thuis kwam spraken we weer onze eigen streektaal. Later is mij de streektaal goed van pas gekomen toen ik wethouder was. Inwoners konden zich beter uitdrukken in de streektaal. Ze konden daarin beter aangeven wat ze wilden vertellen. Daarom moet de streektaal blijven en maak ik mij er druk voor. Streektaal moet gewoon blijven.
Paul Seesing, Keijenborg / Keijdarp, GD
In 1952 bun ik geboren in Keijenborg in de Achterhoek. Ik heb deur heel ’t land gewarkt. Van Friesland, de Veluwe, Utrecht, Braobant en uutendelek de Achterhoek. In al die streken hadden ze een eigen streektaal. Ut was good da j ok een Achterhoeks accent hadden dat was meer vertrouwd. Umdat mien gezin zich gelukkig vuulen in de Keijenborg (Keijdarp) bunt we nooit verhuusd. Achterhoeks was en is onze sprekttaal. Genieten dook enorm van de buuke van Herman van Velzen over de bessembinder Aornt Peppelkamp. Het geet in die buuke veural over de Achterhoekse humor en de cultuur van de Achterhoeker. Daorum vind ik het van belang dat ut Achterhoeks en dus ut Nedersaksisch beholden blif. Daor wil ik mien bestuurlijk veur inzetten veur ut Sont.
In 1952 ben ik geboren in Keijenborg in de Achterhoek. Ik heb door heel het land gewerkt. Van Friesland, de Veluwe, Utrecht, Brabant en uiteindelijk de Achterhoek. In al die streken hadden ze een eigen streektaal. Het was goed dat je een Achterhoeks accent had dat gaf meer vertrouwen. Omdat mijn gezin zich gelukkig voelde in de Keijenborg (Keijdarp) zijn we nooit verhuisd. Achterhoeks was en is onze spreektaal. Ik kan erg genieten van de boeken van Herman van Velzen over de bezembinder Aornt Peppelkamp. Het gaat in die boeken vooral over de Achterhoekse humor en de cultuur van de Achterhoeker. Daarom vind ik het van belang dat het Achterhoeks en dus het Nedersaksisch behouden blijft. Daar wil ik me bestuurlijk voor inzetten voor het Sont.